Czy dla przeciętnego turysty są osiągalne Mięguszowieckie Szczyty? Jak każdy Polak doskonale wie, Tatry są najczęściej odwiedzaną grupą górską w Polsce. Co takiego przyciąga miłośników górskich wędrówek? Odpowiedź jest dosyć prosta – przepiękne, niezmącone działalnością ludzką wysokogórskie krajobrazy.
Najwyżej położonym fragmentem Tatr są Tatry Wysokie. Umiejscowione są one pomiędzy Tatrami Zachodnimi a Tatrami Bielskimi. Dominuje tu rzeźba alpejska. Na tym terenie można podziwiać skaliste szczyty i liczne jeziora, zaś rzadziej niż chociażby w Tatrach Zachodnich zjawiska krasowe.
Zlokalizowane tu Mięguszowieckie Szczyty to ogromny masyw składający się z trzech pokaźnych wierzchołków. W skład Mięguszowieckich Szczytów wchodzą: Mięguszowiecki Szczyt Wielki liczący 2438 m n.p.m., Mięguszowiecki Szczyt Pośredni sięgający 2393 m n.p.m oraz Mięguszowiecki Szczyt Czarny mierzący 2410 m n.p.m. Wartym uwagi jest również fakt, iż Mięguszowiecki Szczyt Wielki stanowi drugi co do wielkości graniczny szczyt Polski, zaraz po Rysach liczących 2499 m n.p.m.
Nazwa całego masywu powiązana jest z Doliną Mięguszowiecką, ciągnącą się po jego południowej, słowackiej stronie. Sama Dolina zaś została tak nazwana od miejscowości, która znajduje się na spiskim Podtatrzu, noszącej nazwę Mięguszowce. Określenie Mięguszowieckie Szczyty pierwszy raz zostało użyte przez Antoniego Hoborskiego w 1852 roku. We wcześniejszych latach funkcjonowała również nazwa Hrube Wierchy, której etymologia nie jest do końca znana.
Szczyty Mięguszowieckie leżą na granicy polsko-słowackiej, oddzielając od siebie dwie doliny: zlokalizowaną na terenie Polski Dolinę Rybiego Potoku oraz usytuowaną w administracyjnych granicach Słowacji Dolinę Mięguszowiecką. Mięguszowiecki Szczyt Wielki od północnego zachodu oddzielony jest Hińczową Przełęczą od Cubryny (liczącej 2376 m n.p.m.), zaś od południowego wschodu Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia oddziela go od Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego. Ostatni z tej familii, czyli Mięguszowiecki Szczyt Czarny, od północnego zachodu oddzielony jest od Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego Mięguszowiecką Przełęczą pod Chłopkiem dostępną dla turystów.
Mięguszowiecki Szczyt Wielki składa się z dwóch wierzchołków rozdzielonych Wielką Mięguszowiecką Szczerbiną. Z niższego o 5 metrów wschodniego wierzchołka opada 700 metrowa grzęda, tzw. Wielki Filar Mięguszowiecki. Jego zakończenie stanowi trójkątna, urwista ściana, która opada na piargi. Wschodnia ściana szczytu schodzi do Wielkiego Kotła Mięguszowieckiego (tzw. Bańdziocha).
Wejście od strony słowackiej przez Dolinę Mięguszowiecką zaliczane jest do najkrótszych i najłatwiejszych. W tym celu należy udać się na stację kolejki Popradzkie Pleso, następnie stamtąd do Hińczowego Stawu. Deniwelacje (różnice pomiędzy wysokością punktów skrajnych) wynoszą tam 850 metrów, zaś średni czas przejścia tej trasy trwa 2 godziny 30 minut. Droga na wierzchołek z Hińczowego Stawu trwa około 2 godzin, a deniwelacje wynoszą 400 metrów. Trasy od strony północnej są znacznie trudniejsze i wymagają doświadczenia - spowodowane jest to sporą ekspozycją terenu (oznacza to obecność znacznych przepaści). Taką drogą jest na przykład Droga po Głazach, która prowadzi od Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem. Jest to droga niebezpieczna w szczególności dla amatorów wysokogórskich wędrówek. Bardzo łatwo jest na niej zabłądzić i dlatego dostępna jest wyłącznie z przewodnikiem tatrzańskim.
Mięguszowiecki Szczyt Czarny to drugi co do wysokości szczyt wchodzący w skład masywu Mięguszowieckie Szczyty. Sąsiaduje on od południowego wschodu z Hińczową Turnią, a rozdziela je Czarnostawiańska Przełęcz. Ściany Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego w postaci półkilometrowych grzęd opadają w kierunku Czarnego Stawu. Jedna z nich kończy się Kazalnicą Mięguszowiecką. Droga wspinaczkowa prowadząca przez główne spiętrzenie na jej szczyt jest bardzo wymagająca i niebezpieczna, co stanowi doskonałe wyzwanie dla taterników. Podobnie do Kazalnicy Mięguszowieckiej, wejście na Mięguszowiecki Szczyt Czarny jest dosyć trudne i odbywać się może jedynie pod nadzorem uprawnionego przewodnika tatrzańskiego. Istnieje kilka możliwości dotarcia na ten wierzchołek. Najkrótszą z nich jest przejście do Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem. Odbywa się to za pośrednictwem znakowanego szlaku - droga ta trwa około 20 minut. Następnie należy udać się w kierunku południowo – wschodnim, aż do piarżystej rynny, a następnie skierować się prosto ku wierzchołkowi.
Ostatnim, a zarazem najniższym ze Szczytów Mięguszowieckich, jest Mięguszowiecki Szczyt Pośredni. Jest on jednak równie niebezpieczny, jak pozostałe. Szczyt ten dzieli się na trzy wierzchołki. Dużym utrudnieniem jest fakt, że na żaden z nich nie prowadzą szlaki turystyczne. Wiąże się to z faktem, iż wybierając się na nie, należy korzystać z pomocy uprawnionego przewodnika z uprawnieniami taternickimi. Interesującym wariantem drogi na Mięguszowiecki Szczyt Pośredni jest trasa wiodąca przez wszystkie trzy szczyty. Trwa ona około godziny i daje możliwość ujrzenia przepięknych pejzaży rozpościerających się zarówno po polskiej, jak i słowackiej stronie Tatr.
Wiele osób próbowało zdobyć skalne ściany Mięguszowieckich Szczytów. Stanowią one bardzo ważny aspekt taternictwa. Dopiero w 1877 roku, a dokładniej 28 czerwca Ludwikowi Chałubińskiemu wraz z przewodnikami udało się osiągnąć te dotąd nieodkryte przez miłośników górskich wędrówek szczyty. Dopiero 29 lat później niemieckim taternikom w składzie: Ernest Dubke, Alfred Miartin, Johann Breue i Johann Franz, udało się zdobyć Mięguszowiecki Szczyt Wielki w okresie zimowym.
Czy wiecie, że: